Nederlanderschap: Wat ons verenigt ! in ELSEVIER
(Elsevier.nl) Omslagartikel - Wat houdt het eigenlijk in, Nederlander zijn? De sleutel tot het Nederlanderschap is kennis van de vaderlandse geschiedenis.
Patriottisme en vaderlandsliefde zijn stoffige begrippen geworden, zelfs taboe. De geringe kennis van de vaderlandse geschiedenis heeft daaraan bijgedragen. Wie weet nog wat de Acte van Verlatinghe is? Of waar de nationale kleur oranje vandaan komt? De hoogtepunten uit het verleden van Nederland op een rij.
Decennialang gold patriottisme als 'fout’. Progressieve geesten stelden vaderlandsliefde sinds de jaren zestig gelijk aan nationalisme of zelfs aan fascisme. En iedereen wist waar dat in nazi-Duitsland toe had geleid. Het ging zover dat het vaderlandse verleden nagenoeg uit het geschiedenisonderwijs werd geschrapt. Kennis van de eigen geschiedenis zou immers niet bijdragen aan de vorming van 'kritiese burgers’. Onder het motto 'de wereld is ons vaderland’ leerden generaties Nederlanders meer over het verleden van, zeg, Chili dan over 'hun’ Nederland.
Patriottisme degenereerde tot een sluimerend nationaal gevoel dat alleen nog sporadisch opvlamde in het voetbalstadion – hup Holland hup. Verder kwam het niet. Toen individualisering en mondialisering Nederlanders deden snakken naar saamhorigheid waren ze gedwongen daarnaar te zoeken in de regio. Terwijl de Europese eenwording de nationale munt opslokte en de Engelse taal zich stevig nestelde in het Nederlands, bereikte de popmuziek uit de streek (Bløf, Rowwen Hèze, Skik) een ongekende populariteit. Regionalisme werd zo een vorm van alternatief patriottisme.
Het taboe op vaderlandsliefde vertaalde zich ook in het immigratiebeleid. Nieuwkomers hoefden zich de Nederlandse cultuur niet eigen te maken. 'Integreren met behoud van eigen identiteit’ heette dat. Ironisch genoeg zijn het juist de slecht geïntegreerde immigranten die nu zorgen voor een terugkeer van het patriottisme. Want hun gebrekkige integratie dwingt na te denken over de vraag wat Nederlander-zijn precies inhoudt en hoe je dat kunt worden.
In juni stelde het kabinet voor om immigranten die Nederlander willen worden een Verklaring van Verbondenheid af te laten leggen. Nieuwe Nederlanders zouden daarbij moeten beloven de 'Nederlandse rechtsorde te respecteren en de plichten te vervullen die uit het Nederlanderschap voortvloeien’. Maar anders dan de Verklaring van Verbondenheid suggereert, maakt het afleggen van een eed immigranten nog geen Nederlander.
De basis voor het Nederlanderschap is kennis van de geschiedenis van het nieuwe vaderland; de historie inderdaad die Nederlanders zelf decennialang verwaarloosden. Geschiedenis hoort immers te gaan over zaken die Nederlanders verbinden, en zonder verbinding is er geen gezamenlijk lot, schrijft historicus Arie van Deursen in De last van veel geluk, het eerste deel van een negendelige reeks over de geschiedenis van Nederland.
Het verleden moet een nieuw wij-gevoel creëren. Maar is dat genoeg? Nee, het moet natuurlijk wel een verleden zijn waarop nieuwe Nederlanders trots kunnen zijn. Bij een volk van slavenhandelaren, nazi-heulers en koloniale tirannen, zoals Nederlanders sinds de jaren zestig werden voorgesteld, wil niemand horen.
Een prachtig voorbeeld van hoe het wel moet, gaf Fouad Laroui vorig jaar in de Volkskrant. De schrijver van Marokkaanse afkomst beschreef het gekibbel in 1989 tussen de toenmalige Franse president François Mitterrand en de Britse premier Margaret Thatcher. Mitterrand beweerde dat de Fransen tijdens de Franse revolutie in 1789 de democratie uitvonden. Thatcher beweerde dat de Britten met hun Bill of Rights van 1688 de Fransen een eeuw voor waren. Een jaar later las Laroui in Nederland over de Acte van Verlatinghe, de Nederlandse onafhankelijkheidsverklaring uit 1581: 'Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze konden wel inpakken, de Engelsen en de Fransen! Hier werd de essentie van het hele politieke denken van de moderne tijd verwoord.’ Twee eeuwen voor de Franse revolutie en een eeuw voor de Bill of Rights was in Nederland al besloten dat het volk de baas was.
De Acte van Verlatinghe is slechts een van de feiten uit de geschiedenis waarop alle Nederlanders trots kunnen zijn. Elsevier selecteerde een aantal zaken uit het verleden die Nederlanders definiëren en kunnen verbinden. Samen met de symbolen van de Nederlandse eenheid vormen ze een handboek voor de patriot. Niet alleen voor nieuwe Nederlanders, maar ook voor hen die de Nederlandse geschiedenis sinds de jaren zestig niet meekregen door het taboe op vaderlandsliefde. Wil geschiedenis het middel zijn dat Nederlanders bindt, dan moeten immers alle Nederlanders er kennis van nemen.
Bron: Elsevier
Zie voor het gehele omslagartikel: Elsevier
Incl. kaders: WANNEER MAG DE VLAG UIT ?; RIJKSWAPEN; VOLKSLIED; STAATSINRICHTING; Etc.
Patriottisme en vaderlandsliefde zijn stoffige begrippen geworden, zelfs taboe. De geringe kennis van de vaderlandse geschiedenis heeft daaraan bijgedragen. Wie weet nog wat de Acte van Verlatinghe is? Of waar de nationale kleur oranje vandaan komt? De hoogtepunten uit het verleden van Nederland op een rij.
Decennialang gold patriottisme als 'fout’. Progressieve geesten stelden vaderlandsliefde sinds de jaren zestig gelijk aan nationalisme of zelfs aan fascisme. En iedereen wist waar dat in nazi-Duitsland toe had geleid. Het ging zover dat het vaderlandse verleden nagenoeg uit het geschiedenisonderwijs werd geschrapt. Kennis van de eigen geschiedenis zou immers niet bijdragen aan de vorming van 'kritiese burgers’. Onder het motto 'de wereld is ons vaderland’ leerden generaties Nederlanders meer over het verleden van, zeg, Chili dan over 'hun’ Nederland.
Patriottisme degenereerde tot een sluimerend nationaal gevoel dat alleen nog sporadisch opvlamde in het voetbalstadion – hup Holland hup. Verder kwam het niet. Toen individualisering en mondialisering Nederlanders deden snakken naar saamhorigheid waren ze gedwongen daarnaar te zoeken in de regio. Terwijl de Europese eenwording de nationale munt opslokte en de Engelse taal zich stevig nestelde in het Nederlands, bereikte de popmuziek uit de streek (Bløf, Rowwen Hèze, Skik) een ongekende populariteit. Regionalisme werd zo een vorm van alternatief patriottisme.
Het taboe op vaderlandsliefde vertaalde zich ook in het immigratiebeleid. Nieuwkomers hoefden zich de Nederlandse cultuur niet eigen te maken. 'Integreren met behoud van eigen identiteit’ heette dat. Ironisch genoeg zijn het juist de slecht geïntegreerde immigranten die nu zorgen voor een terugkeer van het patriottisme. Want hun gebrekkige integratie dwingt na te denken over de vraag wat Nederlander-zijn precies inhoudt en hoe je dat kunt worden.
In juni stelde het kabinet voor om immigranten die Nederlander willen worden een Verklaring van Verbondenheid af te laten leggen. Nieuwe Nederlanders zouden daarbij moeten beloven de 'Nederlandse rechtsorde te respecteren en de plichten te vervullen die uit het Nederlanderschap voortvloeien’. Maar anders dan de Verklaring van Verbondenheid suggereert, maakt het afleggen van een eed immigranten nog geen Nederlander.
De basis voor het Nederlanderschap is kennis van de geschiedenis van het nieuwe vaderland; de historie inderdaad die Nederlanders zelf decennialang verwaarloosden. Geschiedenis hoort immers te gaan over zaken die Nederlanders verbinden, en zonder verbinding is er geen gezamenlijk lot, schrijft historicus Arie van Deursen in De last van veel geluk, het eerste deel van een negendelige reeks over de geschiedenis van Nederland.
Het verleden moet een nieuw wij-gevoel creëren. Maar is dat genoeg? Nee, het moet natuurlijk wel een verleden zijn waarop nieuwe Nederlanders trots kunnen zijn. Bij een volk van slavenhandelaren, nazi-heulers en koloniale tirannen, zoals Nederlanders sinds de jaren zestig werden voorgesteld, wil niemand horen.
Een prachtig voorbeeld van hoe het wel moet, gaf Fouad Laroui vorig jaar in de Volkskrant. De schrijver van Marokkaanse afkomst beschreef het gekibbel in 1989 tussen de toenmalige Franse president François Mitterrand en de Britse premier Margaret Thatcher. Mitterrand beweerde dat de Fransen tijdens de Franse revolutie in 1789 de democratie uitvonden. Thatcher beweerde dat de Britten met hun Bill of Rights van 1688 de Fransen een eeuw voor waren. Een jaar later las Laroui in Nederland over de Acte van Verlatinghe, de Nederlandse onafhankelijkheidsverklaring uit 1581: 'Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze konden wel inpakken, de Engelsen en de Fransen! Hier werd de essentie van het hele politieke denken van de moderne tijd verwoord.’ Twee eeuwen voor de Franse revolutie en een eeuw voor de Bill of Rights was in Nederland al besloten dat het volk de baas was.
De Acte van Verlatinghe is slechts een van de feiten uit de geschiedenis waarop alle Nederlanders trots kunnen zijn. Elsevier selecteerde een aantal zaken uit het verleden die Nederlanders definiëren en kunnen verbinden. Samen met de symbolen van de Nederlandse eenheid vormen ze een handboek voor de patriot. Niet alleen voor nieuwe Nederlanders, maar ook voor hen die de Nederlandse geschiedenis sinds de jaren zestig niet meekregen door het taboe op vaderlandsliefde. Wil geschiedenis het middel zijn dat Nederlanders bindt, dan moeten immers alle Nederlanders er kennis van nemen.
Bron: Elsevier
Zie voor het gehele omslagartikel: Elsevier
Incl. kaders: WANNEER MAG DE VLAG UIT ?; RIJKSWAPEN; VOLKSLIED; STAATSINRICHTING; Etc.
posted by Metaposos @ vrijdag, augustus 25, 2006
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home