Verkapte zoektocht naar identiteit door A.J. van Vuren, generaal-majoor bd., in Eindhovens Dagblad, 24 november 2006.
In de oorlogen die Europa hebben geteisterd, vochten arbeiders van het ene land tegen arbeiders van het andere. Dat was marxisten een gruwel; arbeiders moesten juist zij aan zij tegen het kapitalisme strijden. Weg dus met de nationale identiteit, leve het klassenbewustzijn.
Ook in Nederland stelde de linkse intellectuele elite internationale solidariteit boven loyaliteit aan het eigen land. Als onderdeel van de ’internationale gemeenschap’ voelden zij zich ’wereldburgers’.
Die internationaal georiënteerde elite vond mensen die zich bewust zijn van hun nationale identiteit, om hun geschiedenis en cultuur geven en het eigene benadrukken, lachwekkend en bekrompen. Hoe durfden die onverlichte geesten trots te zijn op zeehelden als De Ruyter, wanneer slavernij en kolonialisme in het kielzog van hun schepen volgden? Hoe potsierlijk was Balkenende niet, toen hij de VOC-mentaliteit prees?
Dit denken vond zijn weg in de media en de politiek. De Verenigde Naties werden kritiekloos omhelsd, want die organisatie vertegenwoordigt de ’internationale gemeenschap’. Wij wilden ook best wat soevereiniteit opgeven voor een Verenigd Europa.
Wanneer je als ’internationalist’ de eigen geschiedenis wantrouwt, ligt het voor de hand ook de eigen cultuur die nauw samenhangt met de geschiedenis, te relativeren. Er zijn immers zoveel andere, waardevolle culturen waar we een voorbeeld aan kunnen nemen.
Omdat Nederland de nationale hokjesgeest was ontstegen, waren buitenlanders welkom. Zij mochten hun cultuur, die misschien wel beter is dan de onze, gewoon houden en hoefden zich niet aan te passen.
De intellectuele voorhoede vroeg zich niet af of de gewone man haar inzichten deelde; het nieuwe denken hoefde alleen maar uitgelegd te worden op scholen en in de media.
De gewone man kon het allemaal niet zoveel schelen zo lang Oranje kampioen werd (een wij-gevoel dat nog wél mocht), zijn welvaart toenam en hij met rust werd gelaten. Hij nam pas stelling toen de toevloed van niet-integrerende immigranten zijn buurt onherkenbaar veranderde.
Tussen de elite en het volk gaapte allengs een kloof. Pim Fortuyn vertolkte de onvrede en veroorzaakte een politieke aardverschuiving.
Fortuyn is vermoord en zijn partij is verdampt, maar dat betekent niet dat de onvrede weg is. Sinds Fortuyn doet iedereen zijn zegje over de integratie van allochtonen of het gebrek daaraan.
Allochtonen worden niet langer begripsvol, welwillend en tolerant tegemoet getreden; zij moeten integreren. Maar integreren in wat? In ons vooruitstrevende hoekje van Europa hebben we immers afstand genomen van onze geschiedenis, cultuur en identiteit.
Minister Van der Hoeven wilde daar iets aan doen en stelde naar Nederlands politiek gebruik, een commissie in. Zij schreef in haar opdracht: ’Er lijkt in brede kringen behoefte te zijn aan een nieuw ’verhaal Nederland’.
Met zo’n canon, voegde zij daar mondeling aan toe, ’wordt het voor de inwoners van Nederland gemakkelijker om over gemeenschappelijke kennis over geschiedenis, cultuur en samenleving van Nederland te beschikken en die kennis met elkaar te delen.’ Hoe wollig de minister zich ook uitdrukte, zij wilde dat de commissie de nationale identiteit ging bepalen als vehikel voor burgerschap en integratie.
De voorzitter van de commissie, Frits van Oostrom, distantieerde zich onmiddellijk van die bedoeling van zijn opdrachtgeefster. Hij ontkent dat er zoiets als nationale identiteit bestaat, maar hoopt wel dat zijn canon het collectieve geheugen van de natie gaat vormen.
Die ontkenning is erg goedkoop, want de nationale identiteit is onstoffelijk en het al dan niet bestaan ervan kan niet worden bewezen. Maar voor wie wel in de nationale identiteit gelooft, heeft een collectief geheugen daar veel mee te maken.
Van Oostrom probeert alleen maar buiten het mijnenveld van nationalisme en integratie van allochtonen te blijven. Rest de vraag of het canon zin heeft voor ons land dat op weg is naar een verenigd Europa.
Mij dunkt dat juist in de globaliserende wereld behoefte is aan eigenheid. Bedoeld of niet, de canon draagt daaraan bij.
A.J. van Vuren, generaal-majoor bd.
Bron: Eindhovens Dagblad
Ook in Nederland stelde de linkse intellectuele elite internationale solidariteit boven loyaliteit aan het eigen land. Als onderdeel van de ’internationale gemeenschap’ voelden zij zich ’wereldburgers’.
Die internationaal georiënteerde elite vond mensen die zich bewust zijn van hun nationale identiteit, om hun geschiedenis en cultuur geven en het eigene benadrukken, lachwekkend en bekrompen. Hoe durfden die onverlichte geesten trots te zijn op zeehelden als De Ruyter, wanneer slavernij en kolonialisme in het kielzog van hun schepen volgden? Hoe potsierlijk was Balkenende niet, toen hij de VOC-mentaliteit prees?
Dit denken vond zijn weg in de media en de politiek. De Verenigde Naties werden kritiekloos omhelsd, want die organisatie vertegenwoordigt de ’internationale gemeenschap’. Wij wilden ook best wat soevereiniteit opgeven voor een Verenigd Europa.
Wanneer je als ’internationalist’ de eigen geschiedenis wantrouwt, ligt het voor de hand ook de eigen cultuur die nauw samenhangt met de geschiedenis, te relativeren. Er zijn immers zoveel andere, waardevolle culturen waar we een voorbeeld aan kunnen nemen.
Omdat Nederland de nationale hokjesgeest was ontstegen, waren buitenlanders welkom. Zij mochten hun cultuur, die misschien wel beter is dan de onze, gewoon houden en hoefden zich niet aan te passen.
De intellectuele voorhoede vroeg zich niet af of de gewone man haar inzichten deelde; het nieuwe denken hoefde alleen maar uitgelegd te worden op scholen en in de media.
De gewone man kon het allemaal niet zoveel schelen zo lang Oranje kampioen werd (een wij-gevoel dat nog wél mocht), zijn welvaart toenam en hij met rust werd gelaten. Hij nam pas stelling toen de toevloed van niet-integrerende immigranten zijn buurt onherkenbaar veranderde.
Tussen de elite en het volk gaapte allengs een kloof. Pim Fortuyn vertolkte de onvrede en veroorzaakte een politieke aardverschuiving.
Fortuyn is vermoord en zijn partij is verdampt, maar dat betekent niet dat de onvrede weg is. Sinds Fortuyn doet iedereen zijn zegje over de integratie van allochtonen of het gebrek daaraan.
Allochtonen worden niet langer begripsvol, welwillend en tolerant tegemoet getreden; zij moeten integreren. Maar integreren in wat? In ons vooruitstrevende hoekje van Europa hebben we immers afstand genomen van onze geschiedenis, cultuur en identiteit.
Minister Van der Hoeven wilde daar iets aan doen en stelde naar Nederlands politiek gebruik, een commissie in. Zij schreef in haar opdracht: ’Er lijkt in brede kringen behoefte te zijn aan een nieuw ’verhaal Nederland’.
Met zo’n canon, voegde zij daar mondeling aan toe, ’wordt het voor de inwoners van Nederland gemakkelijker om over gemeenschappelijke kennis over geschiedenis, cultuur en samenleving van Nederland te beschikken en die kennis met elkaar te delen.’ Hoe wollig de minister zich ook uitdrukte, zij wilde dat de commissie de nationale identiteit ging bepalen als vehikel voor burgerschap en integratie.
De voorzitter van de commissie, Frits van Oostrom, distantieerde zich onmiddellijk van die bedoeling van zijn opdrachtgeefster. Hij ontkent dat er zoiets als nationale identiteit bestaat, maar hoopt wel dat zijn canon het collectieve geheugen van de natie gaat vormen.
Die ontkenning is erg goedkoop, want de nationale identiteit is onstoffelijk en het al dan niet bestaan ervan kan niet worden bewezen. Maar voor wie wel in de nationale identiteit gelooft, heeft een collectief geheugen daar veel mee te maken.
Van Oostrom probeert alleen maar buiten het mijnenveld van nationalisme en integratie van allochtonen te blijven. Rest de vraag of het canon zin heeft voor ons land dat op weg is naar een verenigd Europa.
Mij dunkt dat juist in de globaliserende wereld behoefte is aan eigenheid. Bedoeld of niet, de canon draagt daaraan bij.
A.J. van Vuren, generaal-majoor bd.
Bron: Eindhovens Dagblad
posted by Metaposos @ zondag, november 26, 2006
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home